കഥ

തുലാഭാരം

ഗ്രാമത്തിന്റെ അതിരിലുള്ള പഴയ ക്ഷേത്രമുറ്റത്ത്, ഓരോ പൗർണ്ണമി നാളിലും തുലാഭാരം നടക്കാറുണ്ട്. അത് ഭഗവാന് സമർപ്പിക്കുന്ന ഭക്തരുടെ പ്രാർത്ഥനയാണ്, അവരുടെ ജീവിതഭാരങ്ങൾ ഇറക്കിവെക്കുന്ന ഒരിടമാണ്. എന്നാൽ, കല്യാണിക്ക് അതൊരു ഓർമ്മപ്പെടുത്തലായിരുന്നു, തനിക്ക് ഒരിക്കലും ഇറക്കിവെക്കാൻ കഴിയാത്ത ഒരു ഭാരത്തിന്റെ ഓർമ്മപ്പെടുത്തൽ.

കല്യാണിക്ക് എൺപത് വയസ്സിനടുത്ത് പ്രായമുണ്ട്. ചുക്കി ചുളിഞ്ഞ മുഖത്ത് കാലം വരുത്തിയ വരകളും, മങ്ങിയ കണ്ണുകളിൽ കഴിഞ്ഞകാലത്തിന്റെ നിഴലുകളും. ഓർമ്മകൾ ഒരു പുഴപോലെ ഒഴുകി നീങ്ങുന്നു, തെളിഞ്ഞതും കലങ്ങിയതുമായ നിമിഷങ്ങൾ. കല്യാണിയുടെ ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ തുലാഭാരം, തന്റെ ഏക മകൻ രാഹുലായിരുന്നു.

രാഹുൽ കല്യാണിയുടെ ജീവനായിരുന്നു. അവന് ഇരുപത് വയസ്സുള്ളപ്പോൾ, കൂട്ടുകാരും ചേർന്ന് കടലിൽ കളിക്കവേ തിരമാലകളിൽ പെട്ടു പോയി. കല്യാണി ഓടിയെത്തുമ്പോഴേക്കും രാഹുൽ ആഴങ്ങളിലേക്ക് താഴ്ന്നുപോയിരുന്നു. ആ നിമിഷം, കല്യാണിയുടെ ഹൃദയത്തിൽ ഒരു ഭാരം കയറി, രാഹുലിന്റെ തൂക്കത്തേക്കാൾ ഭാരമുള്ള  ആ ഭാരം അവൾക്കൊപ്പമായി. ഓരോ ദിവസവും, ഓരോ നിമിഷവും.

വർഷങ്ങൾ കടന്നുപോയി. കല്യാണിക്ക് ഭർത്താവിനെയും നഷ്ടപ്പെട്ടു. അവൾ ഒറ്റയ്ക്കായി. പക്ഷേ, രാഹുലിന്റെ ഓർമ്മകൾ അവൾക്ക് കൂട്ടായി. ഓരോ തുലാഭാരം കാണുമ്പോഴും കല്യാണിയുടെ മനസ്സിൽ ഒരു ചോദ്യം ഉയർന്നു, എങ്ങനെയാണ് ഈ ഭാരം ഇറക്കിവെക്കുക? ആളുകൾ അരിയും ശർക്കരയും സ്വർണ്ണവും വെള്ളിയുമൊക്കെ തുലാഭാരം ചെയ്തു. കല്യാണിക്ക് അതൊന്നും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല, അവൾക്ക് നഷ്ടപ്പെട്ട മകൻ്റെ ഭാരം മാത്രമായിരുന്നു കൈമുതൽ.

     ഒരു പൗർണ്ണമി നാളിൽ, പതിവുപോലെ ക്ഷേത്രമുറ്റം നിറഞ്ഞു കവിഞ്ഞു. കല്യാണി അന്നും അവിടെയെത്തി, ഒരു മൂലയിൽ നിശ്ശബ്ദയായി ഇരുന്നു. അവൾ കണ്ടു, ഒരു ചെറുപ്പക്കാരൻ തന്റെ അമ്മയെ തുലാഭാരം ചെയ്യുന്നു. അയാൾക്ക് ഒരുപാട് ഭാരങ്ങൾ ഉണ്ടായിരുന്നിരിക്കാം, പക്ഷേ അമ്മയെ തുലാഭാരം ചെയ്തപ്പോൾ അയാളുടെ കണ്ണുകളിൽ ഒരുതരം സമാധാനം കല്യാണി കണ്ടു.

അന്ന് രാത്രി, കല്യാണിക്ക് ഉറങ്ങാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. അവൾ തന്റെ പഴയ പെട്ടി തുറന്നു. അതിൽ രാഹുലിന്റെ ഒരു ചെറിയ കുപ്പായവും ഒരുപിടി കളിമണ്ണും ഉണ്ടായിരുന്നു. രാഹുൽ പണ്ട് കളിച്ച കളിമണ്ണ് പാത്രം.കല്യാണി ആ കളിമണ്ണ് പാത്രം കയ്യിലെടുത്തു, ഒരു ചെറിയ രൂപം ഉണ്ടാക്കി 

ഒരു കൊച്ചു ആണ്കുട്ടിയുടെ രൂപമായിരുന്നു.

രാഹുലിന്റെ മുഖം അതിൽ അവൾ കണ്ടു.

     പിറ്റേന്ന് രാവിലെ, ക്ഷേത്രത്തിലെ പൂജാരി കല്യാണിയുടെ വീട്ടിലെത്തി. അവൾക്ക് സുഖമില്ലെന്ന് അറിഞ്ഞപ്പോൾ വന്നതാണ്. കല്യാണി പതിയെ എഴുന്നേറ്റു, ആ കളിമൺ രൂപം പൂജാരിക്ക് നേരെ നീട്ടി.

ഇതാണ് എന്റെ തുലാഭാരം, സ്വാമി...

കല്യാണിയുടെ ശബ്ദം ഇടറി. എന്റെ രാഹുൽ. എനിക്ക് അവനെ ഒരിക്കലും തുലാഭാരം ചെയ്യാനായില്ല. അവനെ എന്റെ ഹൃദയത്തിൽ നിന്ന് പറിച്ചെറിയാൻ എനിക്കായില്ല.

പൂജാരി ആ രൂപം വാങ്ങി, കല്യാണിയുടെ കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കി. അമ്മേ, തുലാഭാരം എന്നത് ഭഗവാന് ഭാരം സമർപ്പിക്കുന്നത് മാത്രമല്ല. അത് നമ്മുടെ ഉള്ളിലെ ഭാരങ്ങളെ ഇറക്കിവെക്കുക എന്നതാണ്. ഓർമ്മകളെ ഉപേക്ഷിക്കുക എന്നല്ല, മറിച്ച് അവയോടൊപ്പം സമാധാനത്തോടെ ജീവിക്കാൻ പഠിക്കുക എന്നതാണ് സത്യം.

പൂജാരി തുടർന്നു, "നിങ്ങളുടെ മകൻ 

എപ്പോഴും നിങ്ങളോടൊപ്പമുണ്ട്. അവൻ നിങ്ങളുടെ സ്നേഹത്തിലും ഓർമ്മകളിലും ജീവിക്കുന്നു. ഈ കളിമൺ രൂപം, നിങ്ങളുടെ സ്നേഹത്തിന്റെ പ്രതീകമാണ്. ഇത് നിങ്ങൾ ഭഗവാന് സമർപ്പിക്കുമ്പോൾ, നിങ്ങൾ നിങ്ങളുടെ ദുഃഖങ്ങളെ ഭഗവാന്റെ പാദങ്ങളിൽ അർപ്പിക്കുകയാണ്. അതൊരു മോചനമാണ്.

     അടുത്ത പൗർണ്ണമി നാളിൽ, ക്ഷേത്രമുറ്റത്ത് ഒരു പുതിയ കാഴ്ചയുണ്ടായി. കല്യാണി, കയ്യിൽ ആ കളിമൺ രൂപവുമായി തുലാഭാരത്തിനായി നിന്നു. ആളുകൾ അത്ഭുതത്തോടെ നോക്കി. അവൾ പതിയെ ആ രൂപം തുലാസ്സിൽ വെച്ചു. മറുവശത്ത് ക്ഷേത്രത്തിലെ പൂക്കൾ നിറഞ്ഞ ഒരു കുട്ട വെച്ചു. തുലാസ്സ് നേർന്നു നിന്നു. കല്യാണിയുടെ കണ്ണുകളിൽ നിന്ന് ഒരു തുള്ളി കണ്ണുനീർ ഒഴുകി. പക്ഷേ, അതിൽ ദുഃഖം മാത്രമായിരുന്നില്ല, ഒരുതരം സമാധാനം കൂടിയുണ്ടായിരുന്നു. വർഷങ്ങളായി തന്നെ ഭരിച്ച ഭാരം പതിയെ ഇറങ്ങിപ്പോകുന്നതുപോലെ അവൾക്കനുഭവപ്പെട്ടു.

എന്റെ മകൻ,കല്യാണി മനസ്സിൽ മന്ത്രിച്ചു. നീ എപ്പോഴും എന്റെ കൂടെയുണ്ടാകും. പക്ഷേ, ഈ ഭാരം ഞാൻ ഭഗവാന് സമർപ്പിക്കുന്നു.

അന്ന്, കല്യാണി തന്റെ ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ തുലാഭാരം നടത്തി. അത് ഭൗതികമായ ഒന്നും ആയിരുന്നില്ല, മറിച്ച് ഹൃദയത്തിൽ സൂക്ഷിച്ച ഒരു ഓർമ്മയെ, ഒരു ഭാരത്തെ, സമാധാനത്തോടെ കൈമാറുന്നതായിരുന്നു. ജീവിതം കൊണ്ടൊരു തുലാഭാരം, അത് ചിലപ്പോൾ ഭാരങ്ങളെ ഉപേക്ഷിക്കലല്ല, അവയോടൊപ്പം ജീവിക്കാൻ പഠിക്കലാണെന്ന് കല്യാണി തിരിച്ചറിഞ്ഞു.

രജി ഒടാശേരി